آبله میمون یک بیماری نادر است که در اثر عفونت با ویروس آبله میمون ایجاد می‌شود
آبله میمون اولین بار در سال ۱۹۵۸، در زمان شیوع بیماری شبیه به آبله در بین میمون‌هایی که برای تحقیق نگهداری می‌شدند، کشف شد، از این رو آبله میمون نامگذاری شد. اولین مورد انسانی آبله میمونی در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو ثبت شد.
ویروس آبله میمون از خانواده ویروس‌هایی است که شامل ویروس واریولا (عامل آبله)، ویروس واکسینیا (مورد استفاده در واکسن آبله) و ویروس آبله گاوی است.
مواردی از آبله میمون در خارج از آفریقا ودر ایالات متحده، اسرائیل، سنگاپور و بریتانیا رخ داده است.
مخزن طبیعی آبله میمون ناشناخته باقی مانده است. با این حال، جوندگان آفریقایی و میمون‌ها ممکن است حامل ویروس باشند و افراد را آلوده کنند.
علائم آبله میمون
در انسان علائم آبله میمونی مشابه علائم آبله، اما خفیف‌تر است.
آبله میمون با تب، سردرد، دردهای عضلانی و خستگی شروع می‌شود. تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمون در این است که آبله میمون باعث تورم گره‌های لنفاوی (لنفادنوپاتی) می‌شود، در حالی که آبله اینطور نیست. دوره کمون برای آبله میمونی معمولاً ۷ تا ۱۴ روز است اما ممکن است این دوره بین ۵ تا ۲۱ نیز روز باشد.
بیماری با علائم زیر شروع می‌شود:
در عرض ۱ تا ۳ حتی گاهی طولانی تر پس از بروز تب، بیمار دچار بثورات پوستی می‌شود که اغلب از صورت شروع شده و سپس به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد.
این بیماری معمولاً ۲ تا ۴ هفته طول می‌کشد.
میزان مرگ و میر آبله میمون در آفریقا، ۱ نفر از هر ۱۰ نفر مبتلا به این بیماری است.
روش‌های انتقال آبله میمون کدامند؟
انتقال ویروس آبله میمون زمانی اتفاق می‌افتد که از طریق حیوان، انسان یا مواد آلوده به ویروس، با ویروس تماس پیدا کنیم. ویروس می‌تواند از طریق پوست آسیب‌دیده ، دستگاه تنفسی یا مخاط (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن شود. انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا زخمی کردن، فراوری گوشت، تماس مستقیم با خون و ترشحات بدن حیوان، یا تماس غیرمستقیم با مواد دفعی حیوان رخ دهد.
سایر روش‌های انتقال از انسان به انسان شامل تماس مستقیم با ترشحات یا مواد دفعی و نیز تماس غیرمستقیم مثلا از طریق لباس‌ها یا ملحفه‌های آلوده است.
میزبان اصلی بیماری آبله میمونی هنوز ناشناخته است
پیشگیری از آبله میمون
برای پیشگیری از ابتلا به ویروس آبله میمون اقدامات متعددی وجود دارد:
- از تماس با حیواناتی که می‌توانند حامل ویروس باشند (از جمله حیواناتی که مشکوک به بیماری هستند یا لاشه حیوانات در مناطقی که آبله میمونی شایع است) خودداری کنیم.
- از تماس با موادی که با حیوان بیمار در تماس بوده است خودداری کنیم.
- بیماران آلوده را از افرادی که در معرض خطر عفونت هستند، جدا کنیم.
- پس از تماس با افراد یا حیوانات آلوده، بهداشت دست را به خوبی رعایت کنیم. به عنوان مثال، شستن دست‌ها با آب و صابون یا استفاده از ضدعفونی کننده‌های دست مبتنی بر الکل ضروری است.
- هنگام مراقبت از بیماران از تجهیزات حفاظت فردی (ماسک، دستکش و …) استفاده کنیم.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA)، واکسن JYNNEOS که یک واکسن ویروس زنده ضعیف شده است، را برای پیشگیری از آبله میمون تایید کرده است.
درمان آبله میمون
در حال حاضر، هیچ درمان قطعی و اثبات شده‌ای برای عفونت ویروس آبله میمون وجود ندارد. در صورت لزوم می‌توان برای کنترل شیوع آبله میمون از واکسن آبله و بعضی داروهای ضدویروسی استفاده کرد.
واکسن آبله و آبله میمون
از آنجایی که ویروس آبله میمونی ارتباط نزدیکی با ویروس ایجاد کننده آبله دارد، واکسن آبله می‌تواند از افراد در برابر ابتلا به آبله میمون نیز محافظت کند. اطلاعات فعلی نشان می‌دهد که واکسن آبله حداقل ۸۵ درصد در پیشگیری از آبله میمون موثر است.
